Hoe verhalen generatie op generatie mensen bij elkaar brengen, ons helpen overleven, ons aan het denken zeggen, of gewoon domweg vermaken, dat is wat mij inspireert. Hoewel ik een grote drijfveer heb om onderdeel te zijn van deze verhalenmachine, heb ik mijn opleiding en ervaring op ander wijze opgedaan dan de traditionele filmaker van de academie, namelijk als autodidact.

​

Verhalen schijn ik al te vertellen sinds ik kan praten. Op weg naar mijn droom richt ik op mijn 18e samen met een vriend een eigen theatergroep op. Mijn wereld verandert als ik op mijn 21e vader word. De professionele ambitie blijft sluimeren, maar toch kies ik voor een ander pad en kom in de ICT terecht. Totdat ik op mijn 29e alle knopen doorhak. Ik besluit toch mijn dromen na te jagen. Er komt een eigen theater en een eigen bedrijf.

Wijs geworden van ervaringen op professionele filmsets weet ik ondertussen dat ik het meeste leer van de praktijk en stippel mijn plan uit: Meelopen, draaien, lezen, nieuwe plannen ont wikkelen, draaien, fouten maken, draaien, lezen, draaien, mensen om me heen verzamelen die beter zijn dan ik, draaien. Dit heeft als tot nog toe geresulteerd in zo’n 30 korte films in 7 jaar, oftewel 30 enorme leermomenten. Door me na elke film weer te verdiepen in het proces, feedback te vragen, alles te analyseren, en daarna weer een nieuw experiment aan te gaan, word ik steeds completer.

​